Το μεγαλύτερο πλήγμα που δέχτηκε ο κλάδος στην περίοδο των Μνημονίων,
ακόμη μεγαλύτερο και από την δραματική συρρίκνωση των αποδοχών μας,
ήταν η παραβίαση της συνταγματικής επιταγής με την εγκύκλιο, αρχικά, και
μετέπειτα με τη νομοθετική παρέμβαση Αρβανιτόπουλου που επί της ουσίας
καταργούσε την εποπτεία του Υπουργείου Παιδείας στην ιδιωτική
εκπαίδευση, τη μετέφερε στο Υπουργείο Εργασίας και ισοπέδωνε τα
εργασιακά μας δικαιώματα. Με την Παράγραφο Ζ του Άρθρου Πρώτου του
Κεφαλαίου Α του Ν.4254/2014 επιβάλλονταν οι ελεύθερες και αναιτιολόγητες
απολύσεις, χωρίς όριο και έλεγχο από την Πολιτεία, κατ’ απαίτηση του
Συνδέσμου των σχολαρχών και ορισμένων μεγαλοεπιχειρηματιών με ισχυρές
πολιτικές διασυνδέσεις με την προηγούμενη κυβέρνηση. Τα αποτελέσματα
αυτής της νομοθετικής παρέμβασης γνωστά σε όλους. Δεκάδες συνάδελφοι με
συνδικαλιστική δράση, που είχαν διεκδικήσει δεδουλευμένες αποδοχές, ή
είχαν καταγγείλει παρανομίες στα σχολεία τους βρέθηκαν στο δρόμο μετά
από εκδικητικές καταγγελίες σύμβασης. Το Υπουργείο Παιδείας και οι
υπηρεσίες του δεν γνωρίζουν καν ποιοι υπηρετούν στα ιδιωτικά σχολεία,
διότι ο έλεγχος επί των διορισμών και των απολύσεων ήταν αδύνατος.
Κανείς δεν ξέρει, ποιοι υπογράφουν τίτλους σπουδών, ποιοι εφαρμόζουν
ωρολόγια προγράμματα. Αποτέλεσμα του χάους και της διόγκωσης της ανομίας
που όλοι ζούμε καθημερινά στην ιδιωτική εκπαίδευση ήταν η Κομισιόν να
επιβάλλει στη χώρα μια ντροπιαστική απόφαση: το πάγωμα της αντιστοίχισης
του Εθνικού με το Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Προσόντων, λόγω της απροθυμίας των
προηγούμενων κυβερνήσεων να λάβουν μέτρα για να αντιμετωπίσουν την
παρανομία.
