Τόση Δημοκρατία είχαμε να δούμε από την περίοδο της χούντας...

Ούτε η χούντα δεν είχε τολμήσει να μετατρέψει τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς σε ιδιωτικούς υπαλλήλους... Το κάνει τώρα ο κ. Αρβανιτόπουλος.

Τα πρώτα χρόνια της Χούντας των συνταγματαρχών η ανομία στα ιδιωτικά σχολεία είχε χτυπήσει κόκκινο. Θεωρώντας ότι ευνοούνται από την επιβολή της δικτατορίας (άλλωστε πάντοτε η ασυδοσία των ισχυρών ανθεί σε περίοδο ολοκληρωτικών καθεστώτων) οι σχολάρχες απέλυαν σωρηδόν ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς, συχνά για πολιτικούς λόγους, και σε πολλά σχολεία, όπως διαπιστώνουμε μελετώντας τον εκπαιδευτικό τύπο της εποχής, οι συνάδελφοι παρέμεναν για μήνες απλήρωτοι. Το καθεστώς έκανε τα στραβά μάτια και επέτρεπε την ασυδοσία. (Μήπως οι εικόνες αυτές σας θυμίζουν κάτι;) Μάλιστα οι «Λυκειάρχες» (έτσι ονομάζονταν τότε οι σχολάρχες) είχαν ζητήσει την υπαγωγή των ιδιωτικών εκπαιδευτικών σε καθεστώς ιδιωτικών υπαλλήλων και θα το πετύχαιναν, εάν η πολιτική κατάσταση στη χώρα δεν είχε αρχίσει να μεταβάλλεται σταδιακά. (Σημείωση: σήμερα, με το Μνημόνιο 2 οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων δεν είναι καν «Λυκειάρχες» - δηλ. κατέχοντες ιδιότητα εκπαιδευτικού – αλλά οποιοσδήποτε έχει χρήματα δύναται να ανοίξει ένα σχολείο).

Πράγματι, το 1970 η κατάσταση είχε αρχίσει να αλλάζει. Σταδιακά η αντίσταση των πολιτών γινόταν ολοένα και πιο οργανωμένη και έκανε αισθητή την παρουσία της. Η κυβέρνηση των συνταγματαρχών, όχι επειδή έτρεφε κάποια ξεχωριστή αγάπη στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς, αλλά επειδή έβλεπε ότι απειλούνταν η «γαλήνη και η τάξη» που το καθεστώς ήθελε να επιβάλει συνοδευόμενη με μια επίφαση νομιμότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης επέβαλε τον Α.Ν. 651/70, ο οποίος στο άρθρο 57 καθόριζε τα των εργασιακών σχέσεων των ιδιωτικών εκπαιδευτικών και προέβλεπε υπογραφή τριετών συμβάσεων στους νεοπροσλαμβανόμενους, η οποία στη συνέχεια θα έπρεπε να  ανανεωθεί αυτοδικαίως, εκτός κι αν ο ιδιοκτήτης είχε κάποια ένσταση για την καταλληλότητα του εκπαιδευτικού, οπότε είχε δικαίωμα να κάνει προσφυγή στο αρμόδιο υπηρεσιακό συμβούλιο εντός του τελευταίου έτους της τριετίας. Επομένως, οι απολύσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτικών γίνονταν υπό την εποπτεία του κράτους κι έπρεπε να συνδέονται με το εκπαιδευτικό έργο.

 Ο Υπουργός Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος ξεπέρασε και τη Χούντα σε σκληρότητα απέναντι στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς. Έδωσε τη δυνατότητα στους σχολάρχες να απολύουν ελεύθερα όποιον θέλουν, χωρίς κανένα περιορισμό, εκτελώντας τις εντολές των επιχειρηματικών κύκλων που διαφεντεύουν το Υπουργείο Παιδείας. Αυτή είναι η κατάντια της σημερινής κυβέρνησης, που ξεπερνά σε αυταρχισμό, σκληρότητα και αμοραλισμό ακόμη και ένα ολοκληρωτικό καθεστώς προκειμένου να υποστηρίξει τους μόνους, πλέον κοινωνικούς της συνοδοιπόρους. Τους προνομιούχους των επιχειρηματικών συντεχνιών που νέμονται κατ’ αποκλειστικότητα τον πλούτο της χώρας.

Διαβάστε εδώ το άρθρο 57 του Α.Ν. 651/70 και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Πηγή: ΟΙΕΛΕ