Η πιο κρίσημη μάχη (μέχρι την επόμενη)...

Εδώ και 3 χρόνια ο κλάδος μας έχει μπει στο στόχαστρο των μνημονιακών κυβερνήσεων και της

ηγεσίας των σχολαρχών. Εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα και αγώνες «ξηλώνονται» εν μία νυκτί, ώστε οι επιχειρηματίες της εκπαίδευσης να καρπωθούν επιπλέον πλούτο, αλλά και να μπορούν να αλλοιώσουν πλήρως, με βάση το συντεχνιακό τους συμφέρον, τον καθορισμένο από το Σύνταγμα  χαρακτήρα των ιδιωτικών σχολείων. Να μετατρέψουν, δηλαδή, το κοινωνικό αγαθό της εκπαίδευσης σε εμπόρευμα και τους εκπαιδευτικούς λειτουργούς σε αναλώσιμους υπαλλήλους.

Στην τριετή αυτή πορεία υπήρξαν κομβικές στιγμές που μας σημάδεψαν όλους. Ποιος δεν θυμάται την εισαγωγή του όρου «αναιτιολόγητες απολύσεις στο νόμο 3848/2012 της Διαμαντοπούλου; Ποιος δεν θυμάται τις απεγνωσμένες προσπάθειες του Υπουργού-ιδιοκτήτη Μπαμπινιώτη να ξηλωθεί το πλέγμα των εργασιακών σχέσεων των ιδιωτικών εκπαιδευτικών που απέκρουσαν με επιτυχία οι προσπάθειες της Ομοσπονδίας; Και, κυρίως, ποιος δεν παρακολουθεί με οργή την τωρινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, η οποία λειτουργεί ως ο «υπερσχολάρχης», χαρίζοντας 50 εκατομμύρια ευρώ ετησίως στους ιδιοκτήτες, επιχειρώντας να αποσύρει την εποπτεία της από την ιδιωτική εκπαίδευση  και θέλοντας να μας μετατρέψει σε είλωτες που θα εργάζονται ατέλειωτες ώρες και θα απολύονται για πλάκα με τις δύο άθλιες εγκυκλίους για την εφαρμογή της αύξησης ωραρίου και την πιο πρόσφατη εγκύκλιο που ανεστάλη από το ΣτΕ;

Η τελευταία αυτή εγκύκλιος ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Πλέον, έπεσαν οι μάσκες. Ο Υπουργός Παιδείας, δυστυχώς, λειτουργεί ως εκπρόσωπος των εργοδοτικών συμφερόντων και ενεργεί εκδικητικά εναντίον των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Η ΟΙΕΛΕ έχει προσφύγει στο ΣτΕ και στις 17/10 εκδικάζεται η αίτηση ακύρωσης της κατάπτυστης αυτής εγκυκλίου που, αν τυχόν εφαρμοστεί, θα διαλύσει την ιδιωτική εκπαίδευση όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.

Ο κίνδυνος για τον κλάδο μας, για τα ιδιωτικά σχολεία, για το κοινωνικό αγαθό που παρέχουμε είναι θανάσιμος. Το Υπουργείο Παιδείας και η ηγεσία των σχολαρχών δεν πρόκειται να σταματήσουν, προκειμένου να μετατρέψουν την ιδιωτική εκπαίδευση σε απλό κλάδο της ιδιωτικής οικονομίας και την εκπαίδευση που παρέχουμε σε εμπόρευμα. Η καθημερινότητά μας, η ζωή μας στο σχολείο, η ποιότητα της εργασίας μας θα επιδεινωθούν δραματικά. Ήδη πολλοί από εμάς ζούμε στο πετσί μας τις δραματικές αλλαγές, την τρομοκρατία, τις παρανομίες, τη βαθμιαία αλλαγή των σχολείων μας και τη μετάλλαξή τους σε σούπερ μάρκετ.

Στον κατήφορο αυτό δεν υπάρχει άλλη απάντηση, παρά μόνο ο αγώνας. Όσοι πείθεστε από τις «υποσχέσεις» των εργοδοτών σας ότι εσάς δεν θα σας «αγγίξουν» παρά μόνο τους «κακούς και τους ανυπάκουους», όσοι σκύβετε το κεφάλι στις απειλές και κρύβεστε στη γωνία, όσοι βολεύεστε στον καναπέ περιμένοντας να βγάλουν άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά, όσοι νομίζετε πως «μπόρα είναι και θα περάσει», θα βρεθείτε προ δυσάρεστων εκπλήξεων.  Η μάχη αυτή μας αφορά όλους μαζί και τον καθένα χωριστά. Η απεργία της 15 Οκτώβρη πρέπει να είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία του κλάδου. Και δεν αρκεί η απλή συμμετοχή στην απεργία. Η συμμετοχή μας στην πορεία προς τη Βουλή είναι απολύτως αναγκαία και απαραίτητη. Πρέπει ο Υπουργός Παιδείας, οι βουλευτές, οι εκπρόσωποι των κομμάτων να πάρουν το μήνυμα ότι ο ιδιωτικός εκπαιδευτικός δεν υποτάσσεται, δεν τρομοκρατείται, δεν σκύβει το κεφάλι. Οι αρχηγοί των κομμάτων με τους οποίους θα συναντηθούμε εκείνη την ημέρα πρέπει να αντιληφθούν ότι η Ομοσπονδία μας είναι ισχυρή, με φωνή και παρουσία.

Η μάχη του Οκτώβρη είναι η κρισιμότερη για το μέλλον μας, το μέλλον των οικογενειών μας, των σχολείων που υπηρετούμε, των μαθητών μας. Στη μάχη αυτή δεν μπορεί, δεν πρέπει να λείψει κανείς. Η ευθύνη που βαραίνει όλους είναι ιστορική. Παλεύουμε για την αξιοπρέπειά μας, για την προστασία του Συντάγματος και του δημόσιου αγαθού της εκπαίδευσης. Συνεχίζουμε την παράδοση δεκαετιών ενός κλάδου που, όποτε χρειάστηκε, έδωσε αγώνες. Και τους κέρδισε.

Πηγή: ΟΙΕΛΕ